Μια από τις προεκλογικές αφίσες του ΚΚΕ

Ωστόσο, ο δημοκρατισμός του κυρίου Πάγκαλου δε σταμάτησε εκεί, μιας και δε δίστασε να χαρακτηρίσει το σύνολο σχεδόν των Ελλήνων καλλιτεχνών ως «κουραμπιέδες», αφού τόλμησαν να αντιδράσουν στην παράδοση του Οτσαλάν. Την ίδια στιγμή, αναγνώριζε το «δημοκρατικό» δικαίωμα των νατοϊκών στρατευμάτων να περνούν από τη χώρα και δίχως την άδεια της ελληνικής Βουλής και κατά παραβίαση ακόμα και αυτού του αστικού Συντάγματος, ενώ παράλληλα υποστήριζε ότι το ΚΚΕ κινείται στα όρια της νομιμότητας, επειδή αντιδρούσε στην επέμβαση των ιμπεριαλιστών στη Γιουγκοσλαβία. Αναφορικά τώρα με τις υποσχέσεις για παραίτηση, είναι γνωστή η ανακολουθία λόγων και έργων του κυρίου Πάγκαλου, μιας και είναι στενός συνεργάτης του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, που λίγο καιρό πριν τον είχε περιλούσει με μια σειρά από κοσμητικά επίθετα, με έμφαση στις ικανότητές του.

Η δημοκρατία, όμως, στην Ελλάδα βρήκε και δεύτερο προστάτη, στο πρόσωπο του Καρατζαφέρη. Ναι, είναι ο ίδιος Καρατζαφέρης που καλούσε φιλοχουντικούς, βασιλικούς και μέλη της «Χρυσής Αυγής» να μπουν στη Νέα Δημοκρατία, προκειμένου να πάρει την εξουσία. Είναι ο ίδιος που θεωρεί αυτονόητο οι επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών να κατέχουν πολιτικά αξιώματα, λόγω της εμπειρίας τους. Σιγοντάρει και αυτός το «μεγάλο τραγουδιστή» στον αγώνα του, ψέλνοντας τροπάρια υπέρ της δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας που θα παραδίδει τα δάση στη φύλαξη του μεγάλου κεφαλαίου, που θα απαλλάσσει τα μονοπώλια από τις εισφορές στο ΙΚΑ και που θα είναι ανεκτική προς όλους, εκτός από τους εργάτες, τους μετανάστες κλπ.

Βέβαια, ως πολιτικό προσωπικό των μονοπωλίων και ως υπερασπιστές των συμφερόντων τους, οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑ.Ο.Σ. είναι συνεπείς όταν στηρίζουν αυτή τη δημοκρατία και επιτίθενται στο ΚΚΕ. Ετσι και αλλιώς, κάθε φορά που η αστική τάξη προσπαθεί να στραφεί ενάντια στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, πρώτα απ' όλα την επίθεση τη δέχονται οι κομμουνιστές, το προκεχωρημένο φυλάκιο της έκφρασης των συμφερόντων τους. Με άλλα λόγια, η σημερινή αντικομμουνιστική επίθεση, όπως και κάθε αντικομμουνιστική επίθεση γενικά, προοιωνίζεται ένταση της εκμετάλλευσης και επιδρομή στα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Παραφράζοντας τον κομμουνιστή ποιητή Μπρεχτ, που απέδωσε τις διώξεις από τη ναζιστική Γερμανία, αν ο λαός δε μιλήσει για την επίθεση που δέχονται αρχικά οι κομμουνιστές, οι ταξικοί συνδικαλιστές και οι μετανάστες, όταν έρθει η ώρα της τελικής επίθεσης εναντίον του δε θα υπάρχει κανείς πια για να μιλήσει.

Οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν όφελος από τη στήριξη της δημοκρατίας που θα είναι συνώνυμη της ανατροπής του συστήματος της ταξικής εκμετάλλευσης. Αυτό που αναγνωρίζει το ΚΚΕ είναι το δικαίωμα του ελληνικού και κάθε άλλου λαού να επιλέγει ο ίδιος το δρόμο που θα ακολουθήσει. Το δικαίωμα να παλεύει ενάντια στους εκμεταλλευτές του με όλες τις μορφές. Το δικαίωμα του λαού να αποφασίσει για άλλο δρόμο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.

Από την άλλη πλευρά, η εργατική τάξη και η πρωτοπορία της, ουδέποτε οδήγησαν σε πραξικοπήματα. Διάλεξαν τα όπλα για να αποτρέψουν το αλυσόδεμα του ελληνικού λαού στα ντόπια και ξένα μονοπώλια. Οπως χαρακτηριστικά ανέγραφε το πανό του ΕΑΜ στη νεκρώσιμη ακολουθία, την επόμενη του αιματοκυλίσματος του λαού της Αθήνας από τους Αγγλους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους συνεργάτες τους: «ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ, ΔΙΑΛΕΓΕΙ 'Η ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ 'Η ΤΑ ΟΠΛΑ». Η ΕΑΜική αντίσταση, ο ηρωικός αγώνας του ΕΛΑΣ της Αθήνας στη διάρκεια του Δεκέμβρη ΄44 και η πάλη του ΔΣΕ δεν ήταν τίποτα άλλο από στιγμές μεγάλης αυτοθυσίας του ελληνικού λαού και κορύφωση της αντιιμπεριαλιστικής του πάλης και ως τέτοιες καταγράφτηκαν στη συνείδησή του.

Η μόνη δημοκρατία που θα μπορούσε να το κάνει αυτό είναι η αστική, που στηρίζεται στο ψέμα και την εκμετάλλευση για να διαφυλάξει την εξουσία της αστικής τάξης. Η τελευταία, ανεξάρτητα από το αν το επιτρέπουν οι συσχετισμοί της ταξικής πάλης και οι κάθε φορά σχεδιασμοί της, θεωρούσε και θεωρεί πάντα ως παράνομα τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων εκμεταλλευομένων και κατά συνέπεια και το Κομμουνιστικό Κόμμα που τα εκφράζει. Ετσι και αλλιώς, η νομιμότητα του ΚΚΕ δε στηρίζεται στη μεγαλοψυχία και το «δημοκρατισμό» της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ., αλλά στο αίμα των χιλιάδων κομμουνιστών που προσφέρθηκε απλόχερα για την υπεράσπιση της εργατικής τάξης και του φτωχού λαού. Αλλωστε, το ΚΚΕ κρατήθηκε για δεκαετίες παράνομο από τη θεάρεστη «δημοκρατία» τους.